Rocznica

Podobno kalendarze stworzono

By utrwalić i nazwać -

Uporządkować wspomnienia

A jednak

Bez tych pragmatycznych cyfr

- Osiemnasty czerwiec

Dwutysięczny jedenasty -

Potrafię odtworzyć

Sekunda po sekundzie

Taśmę nigdy nie nakręconego filmu -

Pierwszy dotyk ust

Na moim chłodnym policzku

Niepewność i cichutki strach

Schowany w zakamarkach

Wyziębniętej duszy -

Pamiętam

Moment ulgi

Czując ciepłą dłoń i

Twoje spojrzenie z którego mogłam

Odczytać siebie

Teraz

Wszystko się zmieniło

Nawet odbicie pokazuje

Nieznaną mi wcześniej kobietę

Z nie nagranych filmów

Powstało już spore archiwum

I jedynie czego się boję

To że przestaną się mieścić

Albo - przymuszona bólem -

Będę musiała je zniszczyć

Kowal

„Każdy jest kowalem swojego losu”

Udowadniał Nietzsche

Muszę się nie zgodzić

Z Mistrzem

Bo dlaczego urodziłam się

W Krakowie a nie Budapeszcie?

Czemu realia dwudziestego pierwszego

Wieku są moją codziennością?

Czemu nie jestem

Trochę młodsza czy starsza?

Dlaczego rodzina wystawia mnie

Na zbyt trudne próby?

Mogę wymyślać

Inną przeszłość lepszą przyszłość

A i tak płynę

W nieobliczalnym nurcie

Od początku do końca

Lustra

Jestem po drugiej stronie lustra

Oderwana od ciała -

Nigdy mnie nie było

Może tylko blask, który przemknął

Po twarzach znajomych i obcych

Ludzi. Albo szelest zasłyszany w fali

Dźwięków - jak przelotny wiatr, co

W szumie dnia otarł się o firanki

Byłam i będę bezkształtnym szkicem,

Nakreślonym przez miliony rąk

Uśmiecham się do kota; cudowne

Stworzenie - odarte do nagości

Z podłego człowieczeństwa

Bez względu na ucieczki i powroty

Przybiega, słysząc moje ciche kroki

Zawsze szczerym miauknięciem

Wita mnie. Zachłannie garnie się do nóg

I wiem – nie rozpoznając odbicia, zna resztkę

Mojego prawdziwego ciepła

Uwięzieni w lustrach, ludzie zabijają

Ludzi za życia.